Man Of Constant Sorrow

Αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν γίνεται να γυρίσουμε το χρόνο πίσω, εντούτοις σε μια απέλπιδα προσπάθεια από το πρωί σήμερα, υποκινούμενοι όλοι από μια συλλογική συνείδηση, γυρνάμε απεγνωσμένα τους δείκτες των ρολογιών προς τα αριστερά, κόντρα στη φυσική τους ροπή να κινούνται δεξιόστροφα, δηλαδή προς τα μπροστά...

Ως αντίδραση στον ανωτέρω μαζικό παροξυσμό και για να καταφέρω να ανταπεξέλθω σε αυτόν τον αναχρονισμό, ακούω όλο το κυριακάτικό πρωινό, τιμής ένεκεν στο παρελθόν, τραγούδια πιο παλιά, μιας άλλης εποχής ίσως.
Και δεν μπορώ να σταματήσω να ακούω το κατωτέρω...







Υ.Γ. Αν σας θυμίζει κάτι, τότε θα έχετε δει αυτό.

Shearwater- Rooks

Από το μακρινό Austin (Texas) και το εκπληκτικό Rook (2008), στο σημερινό παγωμένο πρωινό...bonjour

Keep Shelly in Athens

Keep Shelly..Keepshelly...Kυπσelly...Κυψέλη...
Πολλές οι αναφορές στο αθηναϊκό αυτό μυστηριώδες ντουέτο εδώ και πολλούς μήνες. Δεν πρόκειται όμως για άλλη μια περίπτωση εσωτερικής κατανάλωσης. Εμφανίστηκαν το καλοκαίρι από το πουθενά στο Gorilla vs Bear, ενώ ακολούθησε αφιέρωμα για αυτούς στο Pitchfork.
Αυτό ήταν. Είχαν καταφέρει να εισέλθουν πλέον στον διαδικτυακό χάρτη και είχαν εξέλθει επίσημα από τα στενά της Φωκίωνος Νέγρη. Κυκλοφορούσαν πλέον με ταμπελάκι από το Pitchfork που έγραφε: "downtempo, Balearic-tinged sounds that sound like what would happen if someone tried to remake Air's Moon Safari to correspond with the present day's fashions".





KEEP SHELLY IN ATHENS :: cremona memories from ben sifel on Vimeo.

Tο Pitchfork με χθεσινή του ανάρτηση, μας ενημερώνει για την επικείμενη κυκλοφορία 12" EP, σε περιορισμένη έκδοση 500 βινυλίων, με έξι τραγούδια από την Forest Family.
Εύγε RΠЯ and Sarah P (Mystery Girl)...

Υ.Γ.: διαβάστε συνέντευξη των "Keep Shelly in Athens" στον M.Hulot...

Diamond Rings

a lot of close ups, a guitar, a leather jacket, a strobe light & a rainbow...
something else...???

Tame Impala - Solitude is Bliss

Η μοναξιά εξ ορισμού απολαμβάνει μια αρνητική χροιά και ένα φορτίο δυσβάσταχτο.
Όμως ενίοτε επιλέγεις την ευλογία της υπαρξής της· η μόνη συντροφιά που χρειάζεσαι είναι αυτή της σκιάς σου.
Μπορεί να είναι μόνιμο, μπορεί να διαρκέσει όσο χρειαστεί για να ξεπεράσεις μία απώλεια, μπορεί απλά να είναι μια περιοδική ανάγκη. Όταν σου συμβαίνει όμως, οφείλουν οι άλλοι να το σεβαστούν.




There's a party in my head and no one is invited
And you will never come close to how I feel.



Εξαιρετική παραγωγή για άλλη μια φορά από τον Dave Fridmann, μόνιμο παραγωγό στους δίσκους των Flaming Lips, Mercury Rev και με πολλές συμμετοχές σε δουλειές των Weezer, Mogwai, Tapes 'n Tapes, Clap Your Hands Say Yeah, MGMT. Ασφαλές δείγμα για να καταλάβετε τον ήχο που χαρακτηρίζει το "Innerspeaker". Η μόνη ένστασή μας, έγκειται στο ότι μας συστήνονται ως psychedelic hypno-groove melodic rock group (they say so, we hane no reason to argue!). Γιατί όμως παρά το psychedelic hypno στοιχείο τους, μας δημιουργούν τάση προς κίνηση, χορό, συναναστροφή, έξοδο από τη μοναξιά...?


Hidden track: remix

Sarah Blasko

Sometimes all you need is a guitar and a voice...




Because, less is more...


P.S.: Sometimes you may also need a Soul Kitchen Session. 
Always unplugged, always exclusive sessions, always inspiring, always dreamy...

Sharon Van Etten - A Crime

To say the things i want to say to you would be a crime
To admit i' m still in love with you after all this time
I' d rather let you touch my arm until you die.

Και όμως το παραμικρό από την ερμηνεία της δεν προδίδει την ευθραστότητα αυτών των στίχων. Αντίθετα οποιοσδήποτε θα τη χαρακτήριζε, αν και ιδιαιτέρως ατμοσφαιρική, έντονη, δυναμική και γεμάτη αυτοπεποίθηση. Η Sharon Van Etten είναι μια rock-folk καλλιτέχνης, που γράφει, συνθέτει και ερμηνεύει με την υπέροχη φωνή της τα τραγούδια της, στο Brooklyn της Νέας Υόρκης, όπου και ζει. Το Crime προέρχεται από τη δεύτερη δουλειά της 'Epic'.

Οι εκπληκτικές φωτογραφίες που απεικονίζονται στο video του κομματιού είναι του Raymond Cauchetier, του διάσημου φωτογράφου της Γαλλικής Nouvelle Vague. Όταν γύρω στο 1960 ξεκινούσε η άνθηση του συγκεκριμένου κινηματογραφικού κινήματος, με πρωτεργάτη τον Jean-Luc Godard, o Raymond Cauchetier ήταν αυτός που 'έπιανε' με το φακό του τις προσωπικές στιγμές των σταρ της εποχής, behind the scenes. Παρότι οι φωτογραφίες του είναι εξόχως αποκαλυπτικές, ζωντανές και εκφραστικές, ο ίδιος δε χαρακτήριζε τον εαυτό του ως 'φωτογράφο', αλλά περισσότερο ως 'αυτόπτη μάρτυρα' των ιδιαίτερων αυτών στιγμών.

Jean Belmondo and Jean Seberg at 'Breathless'

Jeanne Moreau

Anna Karina and
Jean Belmondo  

Theremin, the invisible instrument...

Ας αρχίσουμε με τα δεδομένα:
Όλα τα μουσικά όργανα παράγουν ήχο μέσω της αφής, σωστά?
Όχι.

Να σας γνωρίσουμε το theremin (aka aetherphone / etherophone, Thereminophone, termenvox / thereminvox). Εφευρέτης του ο Leon Theremin, ο οποίος το 1928 κατάφερε και το κατοχύρωσε.

Αποτελείται από δύο κεραίες (μία κάθετη και μία οριζόντια), οι οποίες ανιχνεύουν το σημείο στο χώρο που βρίσκεται το κάθε χέρι και ανάλογα ρυθμίζει την ένταση και τη συχνότητα. Αυτό το σήμα διοχετεύεται στον ενισχυτή και κατόπιν στέλνεται στα ηχεία. Χωρίς καμία φυσική επαφή.
Αρχικά αποτελούσε εφαρμογή κυβερνητικού προγράμματος σε επιχορηγούμενη έρευνα για σένσορες κίνησης οι οποίοι θα είχαν εφαρμογή σε πολεμικές επιχειρήσεις. Η μουσική του πλευρά όμως εντυπωσίασε τόσο τον Vladimir Lenin, που έστειλε τον δημιουργό του σε περιοδεία στην υπόλοιπη Ευρώπη για να επιδείξει την τεχνολογική ακμή της Ρωσίας (και τη γέννηση, ουσιαστικά, της ηλεκτρονικής μουσικής, χωρίς ακόμα κανένας να το γνωρίζει).

Ίσως θεωρείτε τα ανωτέρω υπερβολικά επιστημονικά και έχετε την άποψη ότι ένα theremin δεν μπορεί να είναι συναρπαστικό?
Μην απαντήσετε ακόμα...
Γιατί κατά βάθος ήδη πιστεύετε ότι το κατωτέρω video θα σας καταπλήξει.


 
Oh my fucking God of Theremin... I praise you....
Does that make me crazy...? Possibly...


Υ.Γ.: Theremin may also appear in space rock groups, Trentemøller, Jean Michel Jarre, avant garde operas, science fiction movies or in a Trekkie...

Maximum Balloon

Εν αρχή όλων ην οι Tv on the Radio...
Κοινός τόπος συνεύρεσης κάποιων εκ των πλέον ευρηματικών και ρηξικέλευθων μυαλών των τελευταίων ετών στη μουσική σκηνή. Τα μέλη της μπάντας, είτε ως σύνολο είτε αυτόνομα, έχουν στο ενεργητικό τους δίσκους, παραγωγές σε άλλους καλλιτέχνες, διασκευές σε κομμάτια (ενδεικτικά Beck, The Knife & Nine Inch Nails), συμμετοχές σε ταινίες, σκηνοθεσία βίντεο κλιπ, ζωγραφικές δημιουργίες και ενασχόληση με τη φωτογραφία.
Υπεραρκετά? Όχι βέβαια!
Και η ανάγκη για solo projects?

- O Kyp Malone δημιουργεί τους "Rain Machine".
- Ο David Andrew Sitek δημιουργεί τους "Maximum Balloon".

Εν προκειμένω, ο Sitek καταφέρνει να δικαιώσει το NME, το οποίο τον είχε ανακηρύξει το 2008 μέσα στους 50 "most forward thinking people in music today".
Εκπληκτική παραγωγή, ήχος πολυεπίπεδος, ποικίλες συνεργασίες στο οπισθόφυλλο...
Όλα τα στοιχεία funk, soul, jazz που χαρακτηρίζουν τους "Tv on the Radio", υπάρχουν εν αφθονία αλλά πλέον ακούγονται διαφορετικά. Ίσως γιατί απέκτησαν μια ακόμα επίστρωση... λίγο πιο χορευτική... λίγο πιο ηλεκτρονική...





Αποτέλεσμα? 
Σίγουρα από τους καλύτερους δίσκους του 2010!

The two paths...

Choose your path wisely...

cause evil is always there

accidents do happen sometimes...

& illness is something common too

Stop crying

and face your fears...

Stop being alone!

Find someone with common interests

Be brave & dance with him!















                                     

New friends will come...
















 








to convince you that life is good...

Serge Gainsbourg- L' Anamour

Aucun boeing sur mon transit
aucun bateau sous mon transat...





Υ.Σ.  Pour un visiteur très très spécial
         Λοιπόν, Άννα, ναι είχε πολύ κρύο εκεί στις στέπες

Husky Rescue

From their (old) official site:
"Unlike the current vogue for singer-songwriters who tell stories about things happening that start and end in the real world,we love musical tales that open doors to other worlds with no specific destination or conclusion in mind. Our first album, [Country Falls], was a small parcel of sweet and melancholic daydreams. The second album [Ghost Is Not Real], has a much darker atmosphere, like searching for the smallest glints of paradise behind the dark cloud of the modern world we live behind. we are doing our best to regain it by gigging extensively and by promising to do that in the future too."






D. Lynch would be very proud, they managed to film his lost highway.

Thank you Finland, and Shab khosh (goodnight)

Colder

trippy music, dreamy video clip

colder?  freezing indeed...

 


live

Dance will tear us apart...

23rd Underpass... pure italo stuff from the past

Σε προηγούμενη ανάρτηση υπήρχε η ρήση "Italians do it better"...
Ήρθαν αυτοί εδώ όμως με σκοπό να μας διαψεύσουν.

Καταγωγή? Ελλάδα.
Παραγωγή? Iventi Records, παραδοσιακό μικρό label, το οποίο κυκλοφορεί μόνο 12'' βινύλια.
Ήχος? pure italo disco...











spread the rhythm...


Υ.Γ.: Μην ακούσω κανέναν να λέει "πολύ καλό για ελληνικό". Κατ' εμέ η φράση αυτή περιλαμβάνει μόνο μιζέρια, μεμψιμοιρία και φθόνο. Και για τους καλλιτέχνες από την άλλη, είναι δυστυχώς μια δικαιολογία επειδή δεν θέλησαν να κάνουν το κάτι παραπάνω και να ακουστούν από ένα μεγαλύτερο κοινό. Πάρα πολλά τα παραδείγματα μουσικών σκηνών από μικρές μη αγγλόφωνες χώρες, που τα κατάφεραν θαυμάσια.

Porcelain Raft

Beach House meets Cocteau Twins...

Goosebumps... it's Phoenix & Daft Punk !

Ναι, έχετε δίκιο, απόλυτο!
Αυτός που βιντεοσκοπεί δεν έχει καθόλου σταθερό χέρι.
Επίσης έχει άθλια κάμερα.
Και ο ήχος είναι επιεικώς τραγικός.


ΑΛΛΑ την πρώτη φορά που το είδα, όπως και όλες τις υπόλοιπες, ένιωσα μια ανατριχίλα να με διαπερνά...




Phoenix +  Daft Punk = Vive La France ! ! ! 


Για την ιστορία:
Εμφάνιση έκπληξη των Daft Punk στο encore των Phoenix, σε συναυλία τους στο Madison Square Garden. Δύο από τα πιο αγαπημένα -ever- συγκροτήματα, στη σκηνή να συνδυάζουν δύο από τα καλύτερα τραγούδια τους. (ίδετε σχετικό άρθρο της Liberation)


Ναι, ναι, το ξέρω ότι ο φθόνος είναι ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα.
Το ερώτημα πλέον είναι:
Oh mon dieu... στα πόσα καίγομαι...???

Coco Summer- The Constant

The coolest kid on the 'blog'

Αν και μόλις 19 και παρότι η φωνή και η μουσική της θα σας θυμήσουν τον superstar μπαμπά της (Sting), εντούτοις αυτή η συνεσταλμένη έφηβη διαφέρει από τα υπόλοιπα 'showbiz kids'. Συνθέτοντας μουσική απ' τα 13 και εξερευνώντας τη Σκανδιναβική ηλεκτρονική σκηνή, κατέληξε με το πρώτο της album 'The Constant', ένα μείγμα electronica και 80's rhythms, να αλλωνίζει τα φετινά καλοκαιρινά φεστιβάλ. Εξάλλου ο ίδιος ο Ian Brown χαρακτήρισε τη δουλειά της ως 'mega'!

19...fucking...69

Artist: "The Poppy Family"
Album: "Which way you goin' Billy?"
Release Date : 1969 (!)




Το εντόπισε εδώ και καιρό ο Gaslamp Killer και το 2007 το προσέθεσε στην εκπληκτική συλλογή του, "Rocky Road, vol 1".

                                      
                                                                                                                                                               

  

Artist: "Can"
Album: "Delay 1968"
Release Date : recorded in the late 60's (!), commercially appearance-1981




 
Το εντόπισε εδώ και καιρό ο Thom Yorke και το προσέθεσε στο setlist από δύο συναυλίες των Radiohead [2000, Copenhagen (Denmark) @ Valby Hallen & 2002 Salamanca, Spain @ the Palacio Congresos].

Istvan Banyai

Μια ζωή γεμάτη αντιθέσεις...


Γεννηθείς στη Βουδαπέστη αλλά μετανάστης στις ΗΠΑ.

Το 1995 εκδίδει το παιδικό εικονογραφημένο βιβλίο "zoom", χωρίς κανένα κείμενο και (προ)καλεί τα παιδιά να δουν τον κόσμο από μια άλλη οπτική γωνία, που ίσως να μην είχαν ακόμα φανταστεί.














Το συγκεκριμένο πόνημα θα βραβευτεί από New York Times και Publishers Weekly, ως ένα από τα καλύτερα παιδικά βιβλία εκείνης της χρονιάς.














 
Όμως δεν θα παραμείνει πιστός στο παιδικό βιβλίο, καθώς θα κάνει εικονογραφήσεις για Playboy, The New Yorker, Rolling Stone, Time...



 









Πλέον αρέσκεται στο να προκαλεί τους ενήλικες...

Η πολιτική & κοινωνική του σκέψη εντυπώνεται αριστοτεχνικά...

Οι ψυχώσεις και οι φόβοι της αμερικάνικης κοινωνίας αποτελούν τον καμβά του, αλλά τις καλύπτει

πίσω από μια "αθώα" κινηματογραφική οπτική, αρκετά αρρωστημένη όμως εν τέλει...

Καταφέρνει αριστοτεχνικά να εντοπίζει, να υποδεικνύει & να συμφιλιώνει τις σκέψεις, τις ανησυχίες, τις φοβίες, τους δαίμονες, που καταδιώκουν αυτόν, αλλά και μια ολόκληρη κοινωνία, η οποία τον αποδέχτηκε και τον αφομοίωσε ως μέρος της. 

Μέχρι το βαθμό που αυτός της το επέτρεψε τελικά...

Still Corners - Endless Summer

Whether you' re lying on a beach staring up at the stars or at the emptiness of your bedroom's ceiling,
you'll feel haunted by these enchanting, breathy vocals. Dark and elegant at the same time, this dreamy
sound could either be a David Lynch's soundtrack.

Gil Scott Heron

He's back to take care of us.
Thank you, Gil...

 























R.I.P. 
April 1, 1949 – May 27, 2011

Pan Pan - It's never gonna happen

Λίγα λόγια για το δημιουργό:

Ο Παναγιώτης Πανταζής γεννήθηκε, ζει, εργάζεται, προβληματίζεται και καταγράφει καθημερινές, αστικές, animation ιστορίες στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια έχει κάνει αισθητή την παρουσία του ως συνδημιουργός του fanzine "πυρήνας", αλλά κυρίως για την comics σειρά του "re/stor.diaries". Το πρώτο του LP που ονομάζεται " Someday, maybe i won't mind " περιέχει 9 κομμάτια τα οποία, όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά αναφέρει, συνέθεσε και ηχογράφησε μέσα στο υπνοδωμάτιό του...

Υ.Γ.: Αν ενδιαφέρεστε να στηρίξετε την προσπάθεια, στο site του δημιουργού μπορείτε να αγοράσετε το digital album, προσφέροντας ως ελάχιστο αντίτιμο το 1€. Αν πάλι, όπως χαρακτηριστικά αναγράφεται, σας φαίνεται ελάχιστο το αντίτιμο και αισθανθείτε τάσεις γενναιοδωρίας, δεν θα σας εμποδίσει κανείς να ορίσετε εσείς την τιμή και να προσφέρετε περισσότερα... 

Chromatics

"Italians do it Better"...?
Προφανώς ναι, όταν πρόκειται να πειραματιστούν με italo disco.

Τίτλος δισκογραφικής εταιρείας λοιπόν, η οποία καταθέτει με μια μοναδικά απλή φράση, τις προθέσεις και τον χαρακτήρα της. Δημοσιοποιεί ευθαρσώς ότι δεν θεωρεί τον εαυτό της σοβαρό... θεωρεί όμως πολύ σοβαρή τη δουλειά της και τη μουσική της.
Η παραμικρή αμφιβολία για το αν ξέρει καλά τη δουλειά της, παύει να υφίσταται όταν το 2007 δίνει την ελευθερία και επιτρέπει στους "Chromatics" να παράγουν το "Night Drive".





Ίσως σας θυμίσουν λίγο, "Glass Candy".
Ίσως γιατί έχουν μάθει να μοιράζονται τον Johnny Jewel.
Ίσως γιατί και αυτοί υπό τις φτερούγες του ίδιου label βρίσκονται.

Τελικά, "Italians do it Better"...

(Βροχερής) ευκαιρίας δοθείσης...

Τοποθεσία: ένας τυχαίος σταθμός τρένων στο Manchester
Καιρικές Συνθήκες: ακατάπαυστη βροχή
Χρονολογία: 1964
Όνομα: Sister Rosetta Tharpe (1915-1973)
Attitude: Genuine Badass...




Αν διατηρείτε επιφυλάξεις για αυτήν, ακόμα και μετά τη θέαση του πεντάλεπτου αυτού επαναπροσδιορισμού του όρου "badass performance", τότε δεχτείτε τουλάχιστον τη γνώμη των Elvis Presley, Jerry Lee Lewis, Little Richard, Johnny Cash, Aretha Franklin, Keith Richard, οι οποίοι την κατανόμασαν ως βασική επιρροή τους και ποτέ δεν αρνήθηκαν να πιούνε ένα ποτηράκι bourbon στο όνομά της...

Mohini Geisweiller - Milk Teeth

The french born electro-pop artist Mohini Geisweiller, ex member of Sex in Dallas, makes such melancholic and delicate music just like herself. In this particular visual tale we watch her attempting to escape her personal demons...bonjour pretty visitors

           

bonus: milk teeth (Poni Hoax remix)

Bonjour Zaz, Bonjour Yelle...

Je veux d'l' amour, d' la joie, de la bonne humeur,

c'n'est pas votre argent qui f'ra mon bonheur,

moi j'veux crever la main sur la cœur allons ensemble,

découvrir ma liberté, oubliez donc tous vos clichés, bienvenue dans ma réalité...



live, la toy session

Elle me regarde,
Et je suis sous le charme comme ci tous à coup,
Je n'etais plus une femme, c'est agreable,
comme sensation...



Υ.Γ.: Στους περισσότερους αρκεί το συναίσθημα που αποκομίζουν από ένα τραγούδι, χωρίς να κατανοούν απόλυτα τους στίχους αυτού.
Εντούτοις, πάντα θα υπάρχει κάπου μια μετάφραση σε μία πιο γνώριμη στον καθένα γλώσσα...

'Chanel at Marienbad'

Inspired by the magnificent gardens of Versailles and the 1961 Alain Resnais hallucinatory film" L'année dernière à Marienbad ", Karl Lagerfeld created under the roof of the Grand Palais a striking setting. A fully-functioned fountain surrounded by a black and white garden which mirrored one of the film's most notable scenes. An eighty-piece orchestra accompanied the parade of models who walked in an almost schematic way.

The orchestra played Bjork, John Barry and the Verve's Bittersweet symphony

The famous snene of the film in which the two main characters have a panoramic view of the geometric garden, where some frozen figures cast long drammatic shadows, whereas the trees and the statues do not.  

Chanel created a set that paid hommage to the seventieth century garden architect André Le Notre, who designed the perfectly symmetric gardens of Versailles.

        

Συγκυριών το ανάγνωσμα...

H ομορφιά των συγκυριών










- "Nouvelle Vague": H Mélanie Pain, ανήκει στη νέα γενιά τραγουδιστών της Γαλλίας.
Συγκυριακά, συμμετείχε και σε τραγούδια των  Nouvelle Vague.



- "Bande à part": Τίτλος δίσκου των Nouvelle Vague, στον οποίο συμμετείχε η Mélanie Pain.
Συγκυριακά, αποτελεί και τίτλο ταινίας του Jean-Luc Godard.



- "La Cigarette": Φέτος απαγορεύτηκε το τσιγάρο στους κλειστούς χώρους στη χώρα μας.
Συγκυριακά, αυτό το καλοκαίρι επαναπροβλήθηκε σε κλειστούς χώρους
η ταινία του Jean-Luc Godard, Le Mepris.




Τώρα παρακολουθήστε αμέριμνοι,
(αλλά και σχετικά υποψιασμένοι συνάμα)
το ακόλουθο βίντεο:





Σημείωση ενός συγκυριακού blogger: 
To "La cigarette" είναι τραγούδι της Mélanie Pain από το πρώτο της solo album,
χωρίς καμία συνεργασία με τους Nouvelle Vague, 
ενώ το βίντεο που μόλις παρακολουθήσατε είναι πλημμυρισμένο από εικόνες & συναισθήματα 
από το "Le Mepris" του Jean-Luc Godard· 
ίσως ένα από τα καλύτερα δείγματα της Nouvelle Vague του γαλλικού κινηματογράφου.


"Coincidence is God's way of remaining anonymous." Albert Einstein

"You're going nowhere, my boy..."

Υπόθεση εργασίας: Θέλεις να γυρίσεις μια ταινία για ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα και επιδραστικά συγκροτήματα όλων των εποχών. Πόσα γεγονότα όμως δεν έχουν ήδη ειπωθεί? Σίγουρα ελάχιστα.

Όμως εσύ επιμένεις στο όραμά σου, γιατί η αφοσίωση σου σε αυτό που υπηρετείς, προφανώς δεν σε αφήνει να υποκύψεις σε κάτι εύκολο και φτηνό. Ποτέ δεν σου άρεσαν οι βιογραφίες-αγιογραφίες, όπου όλα είναι εξωραϊσμένα, αποστασιοποιημένα και αποστειρωμένα, ωσάν ιατρικό εργαστήριο.

Άρα τι κάνεις? Πασχίζεις να βρεις κάτι το οποίο θα αποδώσει πλήρως τη ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων και τη διαδικασία ωρίμανσης των. Αντιλαμβάνεσαι (ευτυχώς) ότι αυτό που έχει σημασία τελικά, είναι η διαδρομή που ακολούθησαν. Και τι τελικά ήταν αυτό που τους ώθησε στη σωστή πορεία.

Όμως θα πρέπει να σκάψεις βαθιά στην ιστορία, να γυρίσεις πολύ πίσω, πριν ο μύθος γίνει μύθος, για να καταφέρεις να αποτυπώσεις τις συνθήκες που τον διαμόρφωσαν.

Και όταν φτάσεις στην αρχή της ιστορίας, μείνε εκεί, μην προχωρήσεις άλλο. Δεν μπορείς να πας πουθενά αλλού.
Είπαμε, τα υπόλοιπα τα ξέρουμε ήδη, βιογραφία είναι. Εν τέλει, δεν χρειάζεται καν να αναφέρεις το όνομα της μπάντας. Μόνο έτσι το αποτέλεσμα θα σε δικαιώσει...

 Μερικά σκόρπια λόγια για την ταινία:

(spoilers not included, γιατί πολύ απλά, δεν γίνεται να έχεις spoiler σε μια βιογραφία!)

Ο John, ένας ακόμα έφηβος, γεννηθείς στο Liverpool, έχει να αντιμετωπίσει το 1950 προβλήματα ποικίλα. Η μητέρα του τον έχει εγκαταλείψει από νωρίς, ο διευθυντής του σχολείου τον μειώνει λέγοντας του ότι θα καταλήξει στο πουθενά (nowhere boy) και τα κορίτσια δεν του δίνουν ιδιαίτερη σημασία. Επιπλέον βιώνει και μια ξαφνική απώλεια, ένα επιπλέον κενό, ένα επιλέον σφίξιμο.

Αδιέξοδο. Κάποιος πρέπει να εμφανιστεί και να του αφαιρέσει αυτό τo "α-" που του στερεί τόσα πράγματα. Κάποιος να του υποδείξει απλά μία διέξοδο...Σε ποιον όμως να απευθυνθεί, όταν όλοι τον κοιτάνε με "suspicious minds"?
Μόνο ένας πραγματικά ευγενής, ένας βασιλιάς θα μπορούσε να προσφέρει τη λύση.

Δεν είναι τυχαίο ότι τον φωνάζανε Βασιλιά. και μάλιστα King Elvis.

Μοιραία συνάντηση των δύο σε έναν κινηματογράφο, όπου ο John έλαβε μέρος σε μια μυσταγωγία ενώ πίστευε ότι είχε πάει απλά για να πληροφορηθεί τα μουσικά νέα.
Απλή και δοκιμασμένη η συμβουλή του Elvis - επιφοίτηση όμως για τον John: δημιουργία Rock Group

Θα εξωτερικεύσεις όλα όσα νιώθεις, θα κάνεις την επανάσταση σου και θα βρεις στην πορεία συνοδοιπόρους, συντρόφους, φίλους, που κουβαλάνε την ίδια κατάρα.

Αλλά το πιο σημαντικό είναι άλλο. Και ο John το κατάλαβε ευτυχώς (για αυτόν) από νωρίς:

Θα κάνεις τα κορίτσια από κάτω να φωνάζουν για σένα!

Απλή συμβουλή από έναν βασιλιά, θα τολμήσουν να την πούνε ακόμα και κοινότυπη! Ναι, αλλά όταν ο συμβουλάτωρ έχει ήδη διακρίνει τη μοναδικότητα και την ευφυία του συμβουλευόμενου, τότε αρκεί! Απομένουν απλά κάποιες λεπτομέρειες, κάποια βιώματα, κάποιοι παράγοντες, που θα παίξουν με τη σειρά τους καθοριστικό ρόλο στο να γίνει αυτό που ευελπιστεί. Ποιές ήταν αυτές οι λεπτομέρειες?:

- Η μητέρα του... με την απουσία της. αλλά και με την απροσδιόριστη και περίεργη παρουσία της. Ακόμα και όταν του κάνει τις απαραίτητες συστάσεις με τις συγχορδίες σε ένα banjo!

(εκπληκτική η σεκάνς όταν κάνει πρόβα μόνος του, και όλα γύρω του γυρίζουν)

- Το στυλ... ευτυχώς κατάλαβε από νωρίς την αξία του. Πριν καν πάρεις την πρώτη σου κιθάρα, πριν μάθεις να παίζεις μουσική, αν θέλεις να ξεχωρίσεις, τότε θα πρέπει να κάνεις τους άλλους να σε μιμούνται στα γυαλιά, στα ρούχα, στο κούρεμα, στο περπάτημα. Πρέπει να δημιουργήσεις κάτι δικό σου είτε αυτό είναι απλά attitude είτε "απλά" δική σου μουσική...

- Η παρουσίαση... αν παρουσιάσεις κάτι ως μοναδικά απολαυστικό, τότε και το πιο ευτελές γίνεται ελκυστικό και μπορείς να το αναθέσεις σε οποιονδήποτε. Και αυτός ο αφελής θα το δεχτεί με ενθουσιασμό.

(η ανάθεση σε φίλο του, του ρόλου του μπασίστα, με τη συνδρομή ενός σκουπόξυλου και μιας μεταλλικής χορδής είχε ως αποτέλεσμα ο άλλος να απαντάει "ναι, θα αρέσει τόσο στα κορίτσια". that's the spirit...)

- Η συντροφικότητα... είναι απαραίτητο σε όλη αυτή τη μοναχική πορεία σου να έχεις κάποιον που σε καταλαβαίνει, κάποιον που μοιράζεται τη δίψα σου για δημιουργία. Να είσαι σίγουρος ότι θα εκδηλωθούν διαφωνίες και συρράξεις, αλλά στο τέλος και αυτές είναι μέρος της δημιουργικής διαδικασίας.

(ο Paul, ήταν μόλις 15 ετών όταν έσφιξαν για πρώτη φορά τα χέρια. δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν τη σημασία της στιγμής, αλλά ο ηλεκτρισμός, η ζήλεια, ο φθόνος, η αυτοθέωση του καθενός δήλωσαν κατευθείαν το παρόν. από την πρώτη ματιά! ο σεβασμός βέβαια ήρθε αργότερα. πολύ αργότερα. μαζί με τη ζήλεια ξανά...)

- Η αγάπη... Κατάλαβε το, αυτή ψάχνεις εξ αρχής. Στην πορεία άλλωστε θα (πρέπει να) το καταλάβουν όλοι τους. Αυτή θα ψάχνουν για πάντα...

Τι θα μάθεις από την ταινία:

- Ότι στα πράσινα (?) διπλά λεωφορεία του Liverpool μπορείς να κάνεις βόλτες στην οροφή.

- Ότι η ζωή του κάθε εφηβικού σου ινδάλματος δεν ήταν εξ αρχής τόσο λαμπερή. Ίσως αυτός να είναι ο τρόπος ώστε να μειωθεί λίγο ο φθόνος σου για τη μετέπειτα λαμπερή ζωή τους. Δεν θα επιθυμείς πλέον διακαώς να ήσουν στη θέση τους, τουλάχιστον όχι από την εφηβική τους ηλικία. Αλλά μην ξεχνάς στιγμή: Αν δεν βιώσεις την τραγωδία, πως θα επέλθει η κάθαρσις και τα λυτρωτικά συναισθήματα αυτής?

- Κυρίως όμως θα σου διδάξει η ταινία ότι μια απλή λέξη όπως το "both", δεν είναι σίγουρα "another four letter word". Θα νιώσεις ότι σε μια δεδομένη χρονική στιγμή η οποιαδήποτε λέξη δύναται να προσφέρει απέραντη αγάπη, ευγνωμοσύνη και σεβασμό σε αυτόν που στέκεται απέναντι σου, και σε σένα που έτσι αβίαστα την ξεστόμισες, να σου προσφέρει την πολυπόθητη κάθαρση.

(κάθαρση άλλα και ειλικρινή συγκίνηση χαρίζεται και σε αυτόν που παρακολουθεί. Μάλιστα χωρίς οι ηθοποιοί να επιτρέψουν στους εαυτούς του να κυλήσει ούτε ένα δάκρυ. Δεν είναι ανόητοι...)

Τότε και μόνο τότε, ως δημιουργός της ταινίας, θα αισθανθείς ότι η προσπάθεια σου πέτυχε.

Όταν καταφέρεις να τονίσεις όλα τα ανωτέρω.
Και κυρίως κάτι το οποίο το έχουν δηλώσει κάποιοι άλλοι καλύτερα από τον καθένα.
Περί της αέναης αναζήτησης της αγάπης. Αυτό άλλωστε είναι και το μοναδικό στοιχείο που χρειάζεσαι, συνήθως.

Αφού εξ ορισμού δεν μπορείς ως δημιουργός της ταινίας να δείξεις κάτι που δεν έχουμε δει και δεν γνωρίζουμε ήδη.
Είναι τόσο εύκολο! (και αυτό είναι που το κάνει τόσο δύσκολο!)

"All you need is love, love, love is all you need. 

There's nothing you can know that isn't known. 
Nothing you can see that isn't shown.
Nowhere you can be that isn't where you're meant to be. 
It's easy."

"Is "nowhere" full of geniuses, sir?  

Because then i probably do belong there"

Welcome, Back to me

- Do you remember, when i used to watch you playing your bass?
- Don't worry, it came back to me.
- Let me bring the loops.
- Come quickly Back To Me...

Dark electronic sounds...

Μερικές φορές, για να φτάσεις στη λύτρωση, πρέπει εσύ ο ίδιος να αφήσεις κάτι να φύγει...
Πρόκειται για ένα μοναχικό, σκοτεινό και υγρό ταξίδι, αυτή η διαδρομή.
Αν φανείς όμως ταπεινός και συνεπής με τον εαυτό σου, τότε και μόνο τότε, ίσως καταφέρεις να απελευθερωθείς από ό,τι σε στοιχειώνει.
Ίσως μάλιστα, για κάποιες στιγμές ανυψωθείς τόσο, ώστε να καταφέρεις να δεις εκείνο το φως, που πηγάζει από τα σύννεφα...





Brendan Angelides (!?!), aka "Welder" ή "Eskmo".
Με τη συμπαράσταση της "Ninja Tune" (Bonobo, Dj Vadim, Deadelus, Fink, Mr Scruff, Roots Manuva, Pop Levi, Speech Debelle,The Cinematic Orchestra, The Heavy, The Herbaliser κ.α....)

Leonard Cohen - A Thousand Kisses Deep

Sensual, dark,
utterly hypnotic...

Musée Mécanique

Κάπου στο San Francisco, υπάρχει ένα μουσείο ονόματι "Musée Mécanique".
Τα κυριότερα εκθέματά του είναι αντίκες παιχνίδια των λούνα-παρκ βγαλμένα όλα από μια άλλη εποχή. Αυτό όμως που το έχει κάνει γνωστό είναι οι διάφοροι αστικοί μύθοι που το ακολουθούν...

Ο πιο γνωστός εξ αυτών, αφορά πέντε φίλους, οι οποίοι επισκέφτηκαν το εν λόγω μουσείο, γεμάτοι φιλοδοξίες και όνειρα και έδωσαν τον οβολό τους σε κάποια μάγισσα τσιγγάνα, η οποία ως αντάλλαγμα για την έμπνευση και την επιτυχία που επιθυμούσαν, τους έθεσε κάποιους απαράβατους όρους:

- Πάντα να τιμάτε το όνομα του μουσείου αυτού, να το υιοθετήσετε και να το διαδώσετε σε όλο τον γνωστό κόσμο.
- Κάθε τραγούδι σας να έχει αυθύπαρκτη ψυχή, όπως άλλωστε και το κάθε μηχάνημα στο μουσείο.
- Μην αφήσετε το american folk να σβήσει... Εν ανάγκη τροποποιήστε το λίγο και ονομάστε το σε modern folk-pop.
-  Απαραιτήτως, όταν οπτικοποιείτε τα τραγούδια σας, να παίζουν (σε πρωταγωνιστικούς εννοείται) ρόλους παιχνίδια μιας άλλης εποχής.
- Στο πρώτο σας άλμπουμ να προσλάβετε ως παραγωγό τον Tucker Martine...
Για να τους καθησυχάσει τους υπενθύμισε ότι ο εν λόγω κύριος έχει συνεργαστεί και έχει κάνει την παραγωγή μεταξύ άλλων στους Mudhoney, The Decemberists, Sufjan Stevens, Laura Veirs...






Κανείς δεν ξέρει τι ήταν αυτό που τελικά τους έπεισε να ακολουθήσουν ευλαβικά τις ανωτέρω οδηγίες. Ίσως ο φόβος, ίσως η ελπίδα, ίσως η αφέλεια, ίσως ακόμα και οι παιδικές τους αναμνήσεις...

Αποτέλεσμα..?

Η τσιγγάνα να τοποθετηθεί σε περίοπτη θέση στο μουσείο, ενώ κάποιοι λένε ότι την έχουν δει να δακρύζει, όταν της βάλεις ακουστικά με "Musée Mécanique"...

και κάπως έτσι, έζησαν αυτοί καλά και εμείς (πιστεύουμε και τους ευχόμαστε τα) καλύτερα...



Υ.Γ.: Παράκληση: Αν ανήκετε σε αυτή την επονείδιστη κάστα των ορθολογιστών και δεν πιστεύετε στους αστικούς μύθους, κάντε μια χάρη σε εμάς τους υπόλοιπους, τους αιθεροβάμονες:
Μην τον διαβάλλετε. Μην προσπαθείτε να τον εκλογικεύσετε.
Αφήστε τον να υπάρχει. Αφήστε τον να ακούγεται.
Τουλάχιστον επιτρέψτε σε όλους αυτούς που συρρέουν να τιμήσουν την διαβόητη τσιγγάνα μάγισσα, να ακούσουν με θρησκευτική προσήλωση τη συμβουλή της.
Μην τους καταστρέφετε την ελπίδα. Ίσως τελικά, αυτό είναι που όλοι μας χρειαζόμαστε.. 

Boogaloo Joe Jones

Μερικές φορές, κάποιες ταινίες σε στιγματίζουν για κάποιο λόγο.
Άλλες πάλι σε αφήνουν αδιάφορο· ή χειρότερα, σε εκνευρίζουν.

Υπάρχουν όμως κάποιες ταινίες, οι οποίες κάτι σου αφήνουν.
Κάτι το οποίο μόλις βγεις από τον κινηματογράφο, το κουβαλάς μαζί σου,
στην καθημερινότητά σου, στο σπίτι σου, στην κουζίνα σου.

Δεν αναφερόμαστε σε κάτι ιδεατό, ένα συναίσθημα ή ένα μάθημα ζωής.
Είναι κάτι πολύ πιο απλό και ταπεινό (ή μηπώς όχι τελικά...?).
Κάτι το οποίο έχει δική του ψυχή και δική του ύπαρξη.
Το οποίο πολλές φορές περίμενε υπομονετικά πολλά χρόνια
για να βρεθεί κάποιος να το ξεθάψει απ' τις στάχτες.




Soul Kitchen - OST (2009)


Ivan 'Boogaloo' Joe Jones - Right On, Brother! (1970)

of Montreal

So typical:
Τέλος των 80's και τέσσερα γυμνασιόπαιδα, κάπου στη Λουιζιάνα, ηχογραφούν σε ένα πατάρι τα τραγούδια τους. Μοναδικά εφόδια: ένα κασετόφωνο και μερικές ταπεινές κασέτες.
Πιέζουμε επιδεικτικά τώρα το fast forward, αφήνουμε τα βαρετά στοιχεία με τις ατέρμονες προσπάθειες και τις απογοητεύσεις και καταλήγουμε στο επιστέγασμα των προσπαθειών τους: οι κόποι αυτών των νέων επιβραβεύτηκαν με τη δημιουργία ενός label:
"The Elephant 6 Recording Company".


Στην ευρύχωρη ράχη αυτού του ελέφαντα, χώρεσαν μουσικά σχήματα όπως The Apples in Stereo, The Olivia Tremor Control, Neutral Milk Hotel, Beulah, Elf Power, με κοινή συνισταμένη αυτώ τον πειραματισμό και μια κοινή αντίληψη για το show επί της σκηνής.
Από τη θέση που βρίσκονται, στην πλάτη του ελέφαντα, βλέπουν τους πάντες τόσο ξεκάθαρα και αφ' υψηλού, που δεν διστάζουν όχι μόνο να χρησιμοποιήσουν χορωδίες αλλά να τις εμποτίσουν με στοιχεία funk, psychedelic, afrobeat, krautrock.

Ποιοί όμως είναι αυτοί που κατάφεραν να κάνουν τον ελέφαντα να χορεύει μανιακά?
Ποιοί μας παρότρυναν " Lets pretend we don't exist... Let's pretend we're in Antartica" ...









Μήπως δεν αγαπάτε πλέον χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο την πόλη του Montreal?
Θα λέγατε ότι το να είσαι απλά διαφορετικός, πλέον δεν αρκεί? Μήπως τελικά, όπως είπε και η Meredith West: "If you want to stand out, don't be different; be outstanding."

The short story of a different person

I know, i am different...

But someone has to be...

I know that sometimes, i am pathetic...

 But after all, i am alone...

I know that you have a lot of dilemmas...

Don't be afraid of the distance, my deer...!

Don't be afraid of "F" word...

Don't be afraid of the size, of my loneliness

After all, i am so friendly...

& all my questions are always about love...