Ακόμα αναπολεί την ασπρόμαυρη φιγούρα της.
Τότε που τα πράγματα ήταν απλά. Τότε που στη ζωή τους υπήρχαν μόνο αποχρώσεις του άσπρου και του μαύρου.
Μέχρι τη στιγμή που τους είπαν για εκείνη την πόρτα.
Εκείνη επέμενε, παρά τις προειδοποιήσεις του.
Εκείνος δίσταζε, παρά τις παραινέσεις της.
Εκείνος επέμενε να μη διαβεί το κατώφλι.
Του άρεσε αυτή η έντονη αντίθεση.
Εκείνη μπήκε με ορμή.
Της άρεσε αυτή η ποικιλία χρωμάτων.
Εκείνος έμεινε να την κοιτάζει.
Εκείνη έμεινε έκθαμβη.
Δεν την ξαναείδε έκτοτε.
Την συνάνταγε συχνά, αλλά δεν ήταν "εκείνη".
Τον έθλιβε που δεν είχε προλάβει να της πει αντίο.
Το μόνο που έμεινε να του θυμίζει "εκείνη", ήταν η σκιά της.
Η σκιά του παλιού εαυτού της.
Αλλά και αυτή πλέον σιγά σιγά ξεθώριαζε...
Υ.Γ.: μία ακόμα ασπρόμαυρη ανάρτηση...
2 σχόλια:
τελιά αλλάζουν οι άνθρωποι -;-
Nous étions seul à seule et marchions en rêvant,
Elle et moi, les cheveux et la pensée au vent.
Soudain, tournant vers moi son regard émouvant :
“Quel fut ton plus beau jour?” fit sa voix d’or vivant,
Sa voix douce et sonore, au frais timbre angélique.
Un sourire discret lui donna la réplique,
Et je baisai sa main blanche, devotement.
Δημοσίευση σχολίου