Μου είναι αδύνατο να φανταστώ εκείνη την εποχή με χρώμα...
Ίσως γιατί ο εγκέφαλος, συνηθισμένος να ερμηνεύει μονόπλευρα τα οπτικά ερεθίσματα που δέχεται, δεν επιτρέπει στον εαυτό του να διαψεύσει ό,τι βλέπει.
Τουλάχιστον, εκείνη την εποχή πάντα υπήρχε ένας πιανίστας, ο οποίος έδινε χρώμα μέσα στην σκοτεινή αίθουσα. Μια λεπτομέρεια, η οποία πάντα μου χάριζε μια ισορροπία ως προς τη δικτατορία του ασπρόμαυρου.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ανέκαθεν θεωρούσα δόκιμο μόνο τον όρο "silent movie" και όχι "βωβός κινηματογράφος". Γιατί η αίθουσα δεν ήταν βουβή, απλά η ταινία δεν επιθυμούσε να παράγει ήχο.
( Ή ίσως γιατί απλά ο εγκέφαλός μου αρνείται να αποδεχτεί την απουσία και της μουσικής από εκείνη την εποχή...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου