us is one step, a necessary experience: it
should not become a dead end. It arouses a revolt that can become fruitful.'
Albert Camus
In philosophy, 'The Absurd' refers to the conflict between
the constant human tendency to seek inherent meaning in
life and the human inability to find any.
In this context absurd does not mean 'logically impossible', but rather 'humanly impossible'.
'Absurdism', therefore, is a philosophical school of thought stating that the efforts of humanity to find meaning will ultimately fail, because
no such meaning exists.
Κάποια τραγούδια διακρίνονται από μια εξαιρετικά καλαίσθητη απλότητα. Καταφέρνουν χωρίς καμία επιτήδευση να σε καθηλώνουν με τη μουσική τους, με τα φωνητικά τους, με την αύρα τους. Ανασύρουν μνήμες, δημιουργούν επιθυμίες και σου προκαλούν συναισθήματα και σκέψεις.
Όταν ένα τέτοιο τραγούδι επιδεχτεί μια αντιστοίχου φιλοσοφίας οπτικοποίηση, τότε αυτή τους η διττή απλότητα, έχει τη δύναμη να σε καθηλώσει.
Όπως ακριβώς μπορεί και ένα βλέμμα, μία παύση, ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα...
Παλιοί γνώριμοι οι xx. Και ανήσυχοι προφανώς...
Δεν επαναπαύονται σε όσα ήδη κατάφεραν, ούτε παρασύρονται από το γενικότερο hype. Κρίνουν μη απαραίτητη και μη ώριμη μέσα τους την κυκλοφορία νέου άλμπουμ.
Η ανάγκη όμως για επικοινωνία και δημιουργία επιμένει.
Ευκαιρία για συμμετοχές σε άλλους καλλιτέχνες,
καθώς και στο να αποτίσουν τον απόλυτο φόρο τιμής στον Gil Scott Heron.
Γράφουν οι ίδιοι στο site τους: In February 2010, Gil Scott-Heron released "I'm New Here", his first album in thirteen years. In August 2009, as a member and producer of The xx, Jamie xx released his debut album "xx". The album "We're New Here" sees Jamie xx remixing thirteen tracks from the original "I'm New Here" album sessions.
John William Waterhouse - Sleep and his half-brother death (1874)
Ύπνος:
ανάγκη· ενστικτώδης λειτουργία.
πηγή ερωτημάτων.
εν κατακλείδι, ετεροθαλής αδερφός του θανάτου...
Michael Willmann 1630–1706 the Dream of Jacob
Κάποιοι προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση του ύπνου και την άγνοια του υποκειμένου ότι ονειρεύεται...
La reproduction interdite - Rene Magritte
Κάποιοι επιθυμούν να βιώσουν ενσυνείδητα όνειρα,
όπου το υποκείμενο αντιλαμβάνεται ότι ονειρεύεται.
Αυτό που μένει όμως ως συνείδηση σε όλους,
είναι ότι ο ύπνος απαιτεί από το θήραμά του, πλήρη αφοσίωση και υποταγή.
Καταδιώκει ανηλεώς το θύμα του και πάντα το κυριεύει, ακόμα και αν αυτό παλεύει να το αποφύγει.
Δεν πιστεύω να το ξεχάσατε: Ύπνος = ετεροθαλής αδερφός του Θανάτου...
Apparently, there is a duality in each and
every one of us, not to mention into a former
rapper, who after working with artists like
Feist, Jane Birkin and Charles Aznavour,
composed a disarmingly beautiful 16 tracks
record, bare of any lyrics and instruments,
but piano. With a hint of Satie, his minimal
melodies are as delicate as they are seemingly
effortless.
"Our bodies are prisons for our souls. Our skin and blood, the iron bars of confinement. But fear not. All flesh decays. Death turns all to ash. And thus, death frees every soul."
Fountain is the source of life.
and if you will understand this, then you 'll come to terms with the meaning of death·
maybe the others, your loved ones cannot!
and this is why they will fight against the inevitable. in vain.
"For every shadow, no matter how deep, is threatened by morning light..."
In order to die, you have to be alive first.
you have to live among others, with others, for others.
otherwise you'll have to ask yourself,
if there is life before death...
Όρος δανεισμένος απ' το χώρο της ψυχολογίας, αναφέρεται σε έναν ιδιαίτερο τρόπο λογοτεχνικής καταγραφής, σύμφωνα με τον οποίο, ο συγγραφέας σκιαγραφεί το πορτρέτο ενός χαρακτήρα περιγράφοντας εσωτερικούς μονολόγους και αναλύοντας την πορεία της σκέψης του. Βαρύτητα αποδίδεται όχι τόσο στην πλοκή, όσο στις βαθύτερες νοητικές διεργασίες και προσωπικές παρατηρήσεις.
Άπ΄ τους κυριότερους εκπροσώπους του εν λόγω
τρόπου αφήγησης, η Virginia Woolf δεν εξάντλησε
στο έργο της τη χρήση της μεθόδου αυτής. Όπως
η ίδια καταγράφει στα ημερολόγιά της, περνούσε
αρκετό χρόνο 'ακούγοντας τον εαυτό της
να σκέφτεται' και παρατηρώντας λέξεις και
συναισθήματα που παρήγαγε το μυαλό της, ως
αντίδραση στα εξωτερικά ερεθίσματα που δεχόταν.
Οι αλλεπάλληλες βυθίσεις στην κατάθλιψη,
σε συνδυασμό με την ευθραυστότητα του χαρακτήρα
της, θα την οδηγήσουν στην αυτοκτονία το Μάρτιο
του 1941, αφήνοντας στο σύζυγό της το παρακάτω σημείωμα.
Την ίδια προσπάθεια να ισορροπήσει στη λεπτή διαχωριστική ανάμεσα στην πραγματικότητα και στις παραισθήσεις, στη ζωή και στο θάνατο, φαίνεται να έκανε μερικά χρόνια μετά η Σύλβια Πλαθ. Ιδιοφυής και αυτοκαταστροφική, στοιχειωμένη απ΄τις αδυναμίες της, και βιώνοντας μια παράλληλη πνιγηρή ζωή, θα δώσει και η ίδια τέλος στη ζωή της εισπνέοντας φυσικό αέριο στις 11 Φεβρουαρίου του 1963.
Έξι μέρες πριν την αυτοχειρία της έγραφε: "Η γυναίκα έχει τελειοποιηθεί. Το νεκρό κορμί της ντυμένο με το χαμόγελο της εκπλήρωσης. Η ψευδαίσθηση μιας ελληνικής αναγκαιότητας στις μυχές της τηβέννου της. Τα εκτεθειμένα της πόδια φαίνονται να λένε. Ως εδώ φτάσαμε, αρκεί''.
Πως μπορούν δύο τόσο διαφορετικά ακούσματα να συνυπάρχουν ειρηνικά σε ένα κοινό post?
Για ποιό λόγο να υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ ενός κομματιού gospel-pop και ενός melodramatic indie pop?
Μήπως τελικά ο λόγος ύπαρξης τόσων υπο-κατηγοριών pop, είναι η εκ των πραγμάτων αδύνατη προσπάθεια κάποιου που εκφράζεται με λέξεις, απλά να περιγράψει την αίσθηση που σου αφήνει η μουσική? Άλλωστε οι λέξεις έχουν αυτή την ιδιότητα, να είναι δηλαδή τόσο φιλικές, τόσο ευμετάβλητες, τόσο ευπροσάρμοστες. Καταφέρνουν να σου μεταδίδουν κάπως γενικά μια έννοια, χωρίς την αυστηρότητα και την ακρίβεια των αριθμών, με την κουραστική τους επιμονή να σημαίνουν μονάχα ό,τι σημαίνουν και τίποτα άλλο. Οι λέξεις σου επιτρέπουν να αισθανθείς, να νιώσεις αυτό που σημαίνουν, με τελικό αποτέλεσμα ελαφρά διαφορετικό για τον καθένα.
Όπως ακριβώς και η μουσική άλλωστε...
Ίσως αυτή ακριβώς η ανάγκη εξωτερίκευσης διαφορετικών συναισθημάτων να ώθησε και τους Meredith και David Metcalf, να δημιουργήσουν αυτά τα δύο συγκροτήματα. Εκ πρώτης όψεως τόσο διαφορετικά μεταξύ τους...
Since space is only noise, keep me there.
it's so simple...
Σίγουρα δεν περίμενες ένα άρτιο μουσικό αποτέλεσμα από κάποιον, ο οποίος δεν έχει κλείσει ακόμα τα 20 του χρόνια. Αλίμονο αν μπορούσε κάποιος σε αυτή την πρώιμη ηλικία να σε πείσει...
Αλίμονο, σε αυτούς που έμειναν μόνο στην ηλικία του...
Σε μια κοινωνία ιδεατή, όλοι οι πολίτες θα μπορούσαν να απολαμβάνουν οτιδήποτε τους ευχαριστεί. Η τέχνη και η προβολή της δεν θα κρινόταν από την εμπορική της απήχηση, αλλά μονάχα από την καλλιτεχνική της αξία. Το Κράτος, ως ανταποδοτικό όφελος για τη δίκαιη φορολόγηση των πολιτών, θα φρόντιζε να παρέχει στους ραδιοφωνικούς σταθμούς όλα εκείνα τα μέσα που απαιτούνται.
Τότε και με δεδομένη την απελευθέρωση από τον δυναστευτικό κερδοσκοπικό χαρακτήρα, το ραδιόφωνο θα μπορούσε να αποδείξει ότι μπορεί να επιβιώσει στη ψηφιακή εποχή, αν μπορέσει να αποστασιοποιηθεί σχετικά από το οικονομικό κέρδος, και αν προσεταιριστεί τα ίδια αυτά τεχνολογικά επιτεύγματα, τα οποία το πληγώνουν, ώστε εν τέλει να αντιδράσει θετικά και όχι μεμψίμοιρα, και να καταφέρει με πρωτότυπο τρόπο να αφομοιώσει όλα τα είδη μουσικής, να διοργανώσει συναυλίες, συνεντεύξεις, ζωντανές εκτελέσεις τραγουδιών στο ίδιο του το στούντιο. ..
Υ.Γ.1: Ιδεατή κοινωνία ίσως να μην είναι η πόλη των Βρυξελλών, αλλά σίγουρα με την ίδρυση του Studio Brussel, δείχνει μια ειλικρινή διάθεση ότι επιθυμεί να μοιάσει σε μία τέτοια...
Once upon a summer σε ένα ταξίδι που θα κάνουμε παρέα, χωρίς διαλόγους, με μόνη συντροφιά αιθέριες, νοσταλγικές μουσικές που ντύνουν την άγρια ομορφιά του νυχτερινού δρόμου με τα φωσφορίζοντα φώτα στην άκρη, που παραπέμπουν σε εικόνες από καλοκαίρια στη θάλασσα, τότε που ο χρόνος παύει να κυλά για να προλαβαίνουμε να διαβάζουμε τα παράξενα σχήματα που φτιάχνουν τ' αστέρια.
P.S. 'Keep dreaming baby' with its contagious beach, surf style sound is kind of a tribute album to summers spent surfing and hanging out at seaside.
Εύλογη απορία περί της απουσίας γνώσεως για τις γάτες εκ Περσίας.
Στο Ιράν όμως υπάρχει απαγόρευση να κυκλοφορείς δημόσια με οικόσιτο σκύλο ή γάτα.
Και αυτό είναι το ελάχιστο που κάποιος δεν θα πρέπει να γνωρίζει.
Αρχικά νομίζεις ότι πρόκειται για μία ταινία σχετική με τους "Take it easy Hospital"·
αφορά όμως τη ζωή όλων των νέων στο Ιράν, "based on real people, real locations and real events".
Γυρισμένη εξ ολοκλήρου στην Τεχεράνη, αποτελεί ένα πραγματικό κατόρθωμα λόγω του θέματος, το οποίο πραγματεύεται. Το συγκρότημα πλέον ζει στην Αγγλία, όπου ζήτησε και έλαβε πολιτικό άσυλο, ενώ και ο σκηνοθέτης της ταινίας, Bahman Ghobadi, ζει για τους ίδιους λόγους εκτός Ιράν. Δυστυχώς, η συμπαραγωγός και συν - σεναριογράφος, Roxana Saberi, φυλακίστηκε εκεί για έναν χρόνο με αμφίβολες κατηγορίες.
Προφανές πλέον για ποιο λόγο κανείς δεν πρέπει να γνωρίζει για τις γάτες εκ Περσίας.
Μία πόλη με κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, στην οποία σταδιακά συνειδητοποιείς ότι οι πολίτες, η κοινωνία, ο περίγυρος είναι αυτοί που σε εγκλωβίζουν, σε καταπιέζουν·
αυτοί λειτουργούν ως σύνολο, δημιουργώντας μια καθολική φυλακή. Μια φυλακή ίσως όχι υλικής υπόστασης, αλλά φυλακή ονείρων, οραμάτων, έκφρασης, δημιουργίας, έμπνευσης.
Εν τέλει μια φυλακή της ίδιας σου της προσωπικότητας.
Μια καθημερινή φυλακή από την οποία δεν θα καταφέρεις να λάβεις εξιτήριο, άδεια ή χάρη.
Απαγορεύσεις ποικίλες: όχι στη μη θρησκευτική μουσική, όχι στη συμμετοχή γυναικών σε συγκροτήματα, όχι στις δημόσιες συναυλίες, όχι στη βλασφημία, όχι στο αλκοόλ, όχι στην ελεύθερη σκέψη, όχι, όχι, όχι...
Η μόνη λύση για να ξεφύγουν η Negar και ο Ashkan είναι να βρούνε μέλη για το συγκρότημά τους, να καταφέρουν να λάβουν άδεια από την κεντρική εξουσία και να φύγουν στο εξωτερικό για συναυλία. Αυτός είναι ο σκοπός της Οδύσσειάς τους. Τους ακολουθούμε παντού: σε στενά δρομάκια, σε υπόγεια, σε φάρμες, σε δημοτικά σχολεία, σε αγρούς, σε ταράτσες· όλοι τους ενδιάμεσοι απομονωμένοι σταθμοί. Τοποθεσίες, οι οποίες δίνουν μεν μια ψευδαίσθηση ελευθερίας, συνάμα όμως σου δημιουργούν ένα ατέρμονο αίσθημα καταδίωξης.
Η καθημερινή ζωή και τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς ξετυλίγονται μέσα από της εικόνες της πραγματικής ζωής στην πόλη. Στιγμές μιας καθημερινότητας, η οποία σε μαγνητίζει και σε απωθεί την ίδια στιγμή.
Ποτέ δεν πίστευες ότι θα σου ήταν τόσο οικεία και καθόλου ξένη μια εικόνα με έναν εικοσάχρονο Ιρανό, κάτοικο Τεχεράνης, ο οποίος φοράει μπλούζα The Strokes και μιλάει για τους Sigur Rós.
Και ποτέ δεν πίστευες ότι θα σε φόρτιζε συναισθηματικά τόσο πολύ.
Σε μια κοινωνία στο χείλος της εξέγερσης, η μουσική αποτελεί τελικά το μεγαλύτερο εφαλτήριο· ειδικά όταν δεν τη χρησιμοποιείς για αυτόν τον σκοπό. Πρέπει όμως να προσέχεις, γιατί στην προσπάθειά σου να κοινωνήσεις στο λαό την παραπάνω γνώση, θα την μοιραστείς και με τους κρατούντες την εξουσία. Και αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι ένα μουσικό όργανο και κάποιοι στίχοι μπορεί να είναι το μοναδικό όπλο ενός απεγνωσμένου ανθρώπου.
Μέχρι να απαγορευτεί και αυτό ή μέχρι να μάθουν όλοι για τις γάτες της Περσίας.
Ο Γάλλος κινηματογραφιστής Vincent Moon και η 8μελής μπάντα Efterklang βρέθηκαν τον Αύγουστο του 2010 σε ένα νησί στην επαρχία της Δανίας, τόπο καταγωγής των τελευταίων. Σκοπός τους να γυρίσουν ένα φιλμ, χρονικής διάρκειας ακριβώς όσο και το τελευταίο άλμπουμ τους "Magic Chairs"· ένα φιλμ στο οποίο θα επανεκτελούσαν όλα τα κομμάτια του δίσκου με σκοπό να αναδειχθουν μέσω καλλιτεχνικών συνεργασιών και μουσικών πειραματισμών.
Σε χρονικό διάστημα μόλις 4 ημερών κατάφεραν με τη συμμετοχή άνω των 200 ντόπιων μουσικών, παιδιών και των γονιών τους, να ξαναηχογραφήσουν ζωντανά όλα τα τραγούδια του ανωτέρω άλμπουμ. Η εν γένει σκηνοθεσία του Vincent Moon με πειραματικές και καινοτόμες οπτικοακουστικές προσεγγίσεις, το αναγάγουν σε αυθύπαρκτο έργο τέχνης, ισάξιο με το αρχικό άλμπουμ, το οποίο πραγματεύεται.
Υ.Γ. 1: Η έμπνευση και το όραμα για την τέχνη την οποία υπηρετείς, σε ωθούν να την τροφοδοτείς, να την επαναπροσδιορίζεις, να την μετατρέπεις και να την μεταλλάσεις ανάλογα με τις συνθήκες, τα μέσα και τις ανάγκες της εποχής. Ό,τι για κάποιον μπορεί να εμφαίνεται ως εχθρός και θάνατος της μουσικής, για κάποιον (προφανώς πιο εμπνευσμένο) αποτελεί εργαλείο και ευκαιρία για συμμετοχική δημιουργία.
Υ.Γ. 2: Vincent Moon, σκηνοθέτης και του ιδιότυπου "οδοιπορικού" με τον Beirut.
Yours truly...
Στο καταστατικό τους δηλώνουν ευθαρσώς ότι ασχολούνται μόνο με όσων το καλλιτεχνικό έργο αξίζει και απαιτεί την προσοχή και τη φροντίδα τους. Τόσο απλά...
Συστήνονται αποκαλύπτοντας τη διπλή τους ιδιότητα: είναι φανατικοί ακροατές και ταυτόχρονα αδηφάγοι καταναλωτές μιας τέχνης που τους εκφράζει, που τους συγκινεί, που τους τροφοδοτεί. Μιας τέχνης της οποίας είναι κοινωνοί και συνάμα εκφραστές. Καταναλωτές της, κριτές της, πιστοί ταγοί αυτής αλλά και σκλαβωμένοι σε ό,τι τους ενθουσιάζει. Ακροβατούν στο χείλος της δημιουργίας και της κατανάλωσης της ήδη υπάρχουσας.
Για ποιά τέχνη μιλάμε? Για όποια τους συγκινεί. Είτε αυτή έχει τη μορφή τραγουδιού, συγγραφής, φωτογραφίας, κινηματογράφησης...
Πως αναδεικνύεις όμως την ήδη υπάρχουσα τέχνη? Πως την προσφέρεις αναβαθμισμένη και ανανεωμένη?
Είπαμε, καλλιτέχνες είναι και οι ίδιοι. Και μάλιστα διαφόρων ειδών. Άρα δύνανται να την επανεκτελέσουν, να τη σκηνοθετήσουν ξανά, να την αναδείξουν, να τη φωτογραφίσουν με άλλα χρώματα, να προσθέσουν εκφραστικότητα, να συμμετάσχουν σε αυτήν, να την αναδομήσουν και εν τέλει να μας τη προσφέρουν...
Αφού αυτός είναι ο σκοπός τους και το δηλώνουν εξ αρχής: yours truly...
Πάντα πίστευα ότι η πραγματική απόλαυση της μουσικής επέρχεται όταν την ταυτίζουμε με βιώματα και καταστάσεις, όταν μοιραία καθίσταται σημείο αναφοράς στιγμών, που κατόπιν, θα θέλουμε ή όχι να θυμόμαστε και ακολούθως να ακούμε...το συγκεκριμένο με κάνει να αισθάνομαι ότι όλες οι μεγαλεπήβολες υποσχέσεις μου χάνουν,έστω προς στιγμήν, την εφήμερή τους υπόσταση και ως εκ τούτου, μπορούν να πραγματοποιηθούν και μάλιστα χωρίς ενδιάμεσες νοητικές διεργασίες.
«Η γλώσσα μεταμφιέζει τη σκέψη. Και μάλιστα έτσι ώστε από την εξωτερική μορφή του ντυσίματος να είναι αδύνατο να συμπεράνουμε τη μορφή της ντυμένης σκέψης, γιατί η εξωτερική μορφή του ντυσίματος είναι φτιαγμένη για εντελώς άλλους σκοπούς από το να αφήνει να διακρίνεται η μορφή του σώματος.» – Wittgenstein Ludwig
"Το πιο πολύτιμο από όλα τα ταλέντα είναι να μην χρησιμοποιείς δύο λέξεις, όταν η μία είναι αρκετή"
- Samuel Johnson
Όταν το πρωτοακούς μια νοσταλγική και ταυτόχρονα κλειστοφοβική αίσθηση σε κατακλύζει. Σα να ξεκινάς μες τη νύχτα, μόνος, για μακρινό road trip και ακούς ραδιόφωνο.
Στην πορεία το ταυτίζεις με στιγμές και σκέψεις που μοιράζεσαι αποκλειστικά με τον εαυτό σου, με νοήματα που μόνο εσύ μπορείς να δώσεις.
''I like beautiful melodies telling me terrible things''
Tom Waits
'But I don't want to go among mad people,' Alice remarked.
'Oh, you can't help that,' said the Cat: 'We're all mad here. I'm mad. You're mad.' 'How do you know I'm mad?' said Alice. 'You must be,' said the Cat, 'Or you wouldn't have come here.'
Κυριακή πρωί, ίσως η αγαπημένη στιγμή της εβδομάδας. Χάνεται πολύ γρήγορα, έτσι όπως αρμόζει στις στιγμές. Καθώς πλησιάζει το μεσημέρι, μια χαρμολύπη αρχίζει να σου χαμογελά θλιμμένα...
Χρειάζεσαι απλά μια ψευδαίσθηση επιμήκυνσης του Κυριακάτικου πρωινού. Πατάς το play επαναλειπτικά μέχρι την ώρα που θα νιώσεις έτοιμος να αποχαιρετήσεις και αυτή την Κυριακή. Τόσο απλά.
Το soundtrack κάθε κυριακάτικου πρωινού οφείλει να αποτελείται πάντα από απλά αλλά όχι απλοϊκά τραγούδια, όπως ακριβώς η φύση της ίδιας της ημέρας, αλλά και του συναισθήματος που τη συντροφεύει...
Μερικές φορές πρέπει να κατεβάζεις τους διακόπτες, να βγάζεις τον εαυτό σου από την πρίζα και να αποσυνδέεσαι από τα καλώδια που σε κρατάνε περιορισμένο...
"Ο πολιτισμός μας δεντελειώνει όταν κόβεται το ρεύμα"... ευτυχώς
Slow tempo, spooky keyboards, claustrophobic atmosphere.
It's like making a beloved old sound relevant to now.
My gears they grind More each day And I feel like They're gonna grind away And the city blocks They drive me wild They're never ending Mile after mile I just don't know what to do I'm too afraid to love you
