Περιμένω το κρύο να εμφανιστεί και τη βροχή που γίνεται καταιγίδα και μετά ποτάμι και χωρίς ίχνος ανοχής παρασύρει τον ήχο των αναμνήσεων και τις σκιές των ανθρώπων που φεύγουν και γίνονται φαντάσματα.
Αυτά όμως, εξαϋλώνονται μόνο για λίγο, μέχρι να επανασυντεθούν και να ξαναεισβάλλουν στο μυαλό μου. Άλλωστε η ζωή ένας ανυπέρβλητος, αδιάρρηκτος δεσμός με το παρελθόν.
1 σχόλιο:
σα θυμάμαι υπάρχω
και σαν ξεχνώ υπάρχω
καλύτερα;
- έτσι επειδή των παρασυρμών είμαι φαν!
Δημοσίευση σχολίου