No One Knows About Persian Cats

 کسی از گربه های ایرانی خبر نداره


Εύλογη απορία περί της απουσίας γνώσεως για τις γάτες εκ Περσίας.
Στο Ιράν όμως υπάρχει απαγόρευση να κυκλοφορείς δημόσια με οικόσιτο σκύλο ή γάτα.
Και αυτό είναι το ελάχιστο που κάποιος δεν θα πρέπει να γνωρίζει.

Αρχικά νομίζεις ότι πρόκειται για μία ταινία σχετική με τους "Take it easy Hospital"·
αφορά όμως τη ζωή όλων των νέων στο Ιράν, "based on real people, real locations and real events".
Γυρισμένη εξ ολοκλήρου στην Τεχεράνη, αποτελεί ένα πραγματικό κατόρθωμα λόγω του θέματος, το οποίο πραγματεύεται. Το συγκρότημα πλέον ζει στην Αγγλία, όπου ζήτησε και έλαβε πολιτικό άσυλο, ενώ και ο σκηνοθέτης της ταινίας, Bahman Ghobadi, ζει για τους ίδιους λόγους εκτός Ιράν. Δυστυχώς, η συμπαραγωγός και συν - σεναριογράφος, Roxana Saberi, φυλακίστηκε εκεί για έναν χρόνο με αμφίβολες κατηγορίες.
Προφανές πλέον για ποιο λόγο κανείς δεν πρέπει να γνωρίζει για τις γάτες εκ Περσίας.





Μία πόλη με κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, στην οποία σταδιακά συνειδητοποιείς ότι οι πολίτες, η κοινωνία, ο περίγυρος είναι αυτοί που σε εγκλωβίζουν, σε καταπιέζουν·
αυτοί λειτουργούν ως σύνολο, δημιουργώντας μια καθολική φυλακή. Μια φυλακή ίσως όχι υλικής υπόστασης, αλλά φυλακή ονείρων, οραμάτων, έκφρασης, δημιουργίας, έμπνευσης.
Εν τέλει μια φυλακή της ίδιας σου της προσωπικότητας.
Μια καθημερινή φυλακή από την οποία δεν θα καταφέρεις να λάβεις εξιτήριο, άδεια ή χάρη.

Απαγορεύσεις ποικίλες: όχι στη μη θρησκευτική μουσική, όχι στη συμμετοχή γυναικών σε συγκροτήματα, όχι στις δημόσιες συναυλίες, όχι στη βλασφημία, όχι στο αλκοόλ, όχι στην ελεύθερη σκέψη, όχι, όχι, όχι...

Η μόνη λύση για να ξεφύγουν η Negar και ο Ashkan είναι να βρούνε μέλη για το συγκρότημά τους, να καταφέρουν να λάβουν άδεια από την κεντρική εξουσία και να φύγουν στο εξωτερικό για συναυλία. Αυτός είναι ο σκοπός της Οδύσσειάς τους. Τους ακολουθούμε παντού: σε στενά δρομάκια, σε υπόγεια, σε φάρμες, σε δημοτικά σχολεία, σε αγρούς, σε ταράτσες· όλοι τους ενδιάμεσοι απομονωμένοι σταθμοί. Τοποθεσίες, οι οποίες δίνουν μεν μια ψευδαίσθηση ελευθερίας, συνάμα όμως σου δημιουργούν ένα ατέρμονο αίσθημα καταδίωξης.

Η καθημερινή ζωή και τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς ξετυλίγονται μέσα από της εικόνες της πραγματικής ζωής στην πόλη. Στιγμές μιας καθημερινότητας, η οποία σε μαγνητίζει και σε απωθεί την ίδια στιγμή.

Ποτέ δεν πίστευες ότι θα σου ήταν τόσο οικεία και καθόλου ξένη μια εικόνα με έναν εικοσάχρονο Ιρανό, κάτοικο Τεχεράνης, ο οποίος φοράει μπλούζα The Strokes και μιλάει για τους Sigur Rós.
Και ποτέ δεν πίστευες ότι θα σε φόρτιζε συναισθηματικά τόσο πολύ.





Σε μια κοινωνία στο χείλος της εξέγερσης, η μουσική αποτελεί τελικά το μεγαλύτερο εφαλτήριο· ειδικά όταν δεν τη χρησιμοποιείς για αυτόν τον σκοπό. Πρέπει όμως να προσέχεις, γιατί στην προσπάθειά σου να κοινωνήσεις στο λαό την παραπάνω γνώση, θα την μοιραστείς και με τους κρατούντες την εξουσία. Και αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι ένα μουσικό όργανο και κάποιοι στίχοι μπορεί να είναι το μοναδικό όπλο ενός απεγνωσμένου ανθρώπου.
Μέχρι να απαγορευτεί και αυτό ή μέχρι να μάθουν όλοι για τις γάτες της Περσίας.