 |
| απεικόνιση Pittura Infamante, του Andrea del Sarto |
Υπήρχε μια εποχή κατά την οποία, όταν ο Νομοθέτης δεν είχε τη διορατικότητα
να προβλέψει την ποινική απαξία
μιας κοινωνικά κατακριτέας πράξης,
αναλάμβανε πάραυτα η Πολιτεία.
Και η τιμωρία επέρχονταν με τη μορφή της δημόσιας διαπόμπευσης.
Ταπεινωτικές απεικονίσεις,
ευδιάκριτες σε δημόσια θέα,
όσων συμμετείχαν σε κοινωνικά κατακριτέες συμπεριφορές. Αρκούσε.
Εκκωφαντική η πλήρης απουσία άσκησης βίας, σωματικής ή ψυχολογικής.
Γιατί τότε, ουδέν υπέρτερο από το όνειδος· την ντροπή· την ατίμωση.
Μέχρι που αυτές τις αρχές, οι πολίτες αποφάσισαν να τις υποβαθμίσουν.
Και άρχισαν να εκλαμβάνουν τις απεικονίσεις ως μια ακόμη μορφή Τέχνης.
Τότε εγκαταλείφθηκε συλλήβδην ετούτη η Τιμωρία.
Και μένεις πλέον εσύ να αναρωτιέσαι, γιατί επιμένουμε
στον χαρακτηρισμό εκείνων των εποχών, ως βάρβαρων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου