Υπάρχουν κάποιες εκνευριστικά επαναλαμβανόμενες ημέρες, οι οποίες καταφέρνουν να προσομοιάζουν με τη μέρα της μαρμότας. Ξυπνάς γεμάτος προσμονή αλλά εν συνεχεία επιδεικτικά αποδεικνύεται το πόσο ανίδεος υπήρξες για άλλη μια φορά.
Κατάκοπος επιστρέφεις σπίτι, ακούς την πόρτα πίσω σου να κλείνει ερμητικά και τότε συνειδητοποιείς ότι δεν κατάφερες να ξεφύγεις από αυτό που φοβόσουν πριν ξημερώσει. Τελικά δεν είσαι τίποτα παραπάνω από έρμαιο σε διαθέσεις άλλων και σε εξουσιάσεις άνω των δυνάμεών σου.
Και αυτό είναι που σε κάνει να νιώθεις ότι πνίγεσαι...
Στην ασφάλεια όμως του σπιτιού σου, ξέρεις πολύ καλά ότι σταδιακά μπορείς να αρχίσεις να επιπλέεις ξανά. Άλλωστε σ' αυτό το σαλόνι που ο καναπές έχει βουλιάξει, δεν θα σε αναγκάσει κανένας να πράξεις κάτι που δεν επιθυμείς. Αντιθέτως, εκεί μόνο εσύ εξουσιάζεις τις επιθυμίες σου και αυτές εσένα με τη σειρά τους.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή καταλαβαίνεις ότι το χαμόγελό σου θα επιστρέψει ξανά, σαν εκείνο το σπουργίτι, το οποίο μπήκε σήμερα το πρωί από το μισάνοιχτο παράθυρο του δωματίου σου, στάθηκε στο κομοδίνο σου και σε παρατηρούσε επίμονα για ώρα, πριν ακόμα ξημερώσει, πριν ακόμα καταλάβεις την παρουσία του. Περιμένε καρτερικά μέχρι να το κοιτάξεις και μετά απλά έφυγε.
Έμεινε μόνο η ανάμνησή του, μια χαμένη σκιά...
remember...
γιατί κάποιες μέρες υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που ακόμα και οι αναρτήσεις διακρίνονται από μία επαναληπτικότητα...
Κατάκοπος επιστρέφεις σπίτι, ακούς την πόρτα πίσω σου να κλείνει ερμητικά και τότε συνειδητοποιείς ότι δεν κατάφερες να ξεφύγεις από αυτό που φοβόσουν πριν ξημερώσει. Τελικά δεν είσαι τίποτα παραπάνω από έρμαιο σε διαθέσεις άλλων και σε εξουσιάσεις άνω των δυνάμεών σου.
Και αυτό είναι που σε κάνει να νιώθεις ότι πνίγεσαι...
Στην ασφάλεια όμως του σπιτιού σου, ξέρεις πολύ καλά ότι σταδιακά μπορείς να αρχίσεις να επιπλέεις ξανά. Άλλωστε σ' αυτό το σαλόνι που ο καναπές έχει βουλιάξει, δεν θα σε αναγκάσει κανένας να πράξεις κάτι που δεν επιθυμείς. Αντιθέτως, εκεί μόνο εσύ εξουσιάζεις τις επιθυμίες σου και αυτές εσένα με τη σειρά τους.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή καταλαβαίνεις ότι το χαμόγελό σου θα επιστρέψει ξανά, σαν εκείνο το σπουργίτι, το οποίο μπήκε σήμερα το πρωί από το μισάνοιχτο παράθυρο του δωματίου σου, στάθηκε στο κομοδίνο σου και σε παρατηρούσε επίμονα για ώρα, πριν ακόμα ξημερώσει, πριν ακόμα καταλάβεις την παρουσία του. Περιμένε καρτερικά μέχρι να το κοιτάξεις και μετά απλά έφυγε.
Έμεινε μόνο η ανάμνησή του, μια χαμένη σκιά...
remember...
γιατί κάποιες μέρες υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που ακόμα και οι αναρτήσεις διακρίνονται από μία επαναληπτικότητα...
1 σχόλιο:
teleio. teleio. epanalipsi :))
Δημοσίευση σχολίου