It can't rain all the time

Διαρκώς η ίδια επιθυμία, την οποία δεν γίνεται να αποβάλλεις. Ποικίλα προσκόμματα, επιβάλλουν συνεχόμενες αναβολές.
Αρχίζεις να θεωρείς ότι γνωρίζουν, για αυτό και σε κοιτάνε καχύποπτα όλοι. Μια σκέψη περνάει από το μυαλό σου. Μήπως, τελικά εσύ είσαι ο καχύποπτος?
Κάθε αλλαγή τραγουδιού σου δημιουργεί επαναληπτικά παλλόμενες εικόνες, στις οποίες πρωταγωνιστείς. Καταντάει μαρτυρικό, σαδιστικά ηδονιστικό. Γνωρίζεις όμως ότι αξίζει όλη αυτή προσμονή. Και αυτή είναι η μόνη σκέψη που σε κατατρέχει πια...

Κλικ. Ο διακόπτης μέσα σου γύρισε ξανά. Πλέον ο τρόπος που τους παρατηρείς έχει αλλάξει. Ίσως όλοι να συνεχίζουν να κινούνται ακατάπαυστα στο χώρο, αλλά συνειδητοποιείς ότι απλά περιστρέφονται σε ελλειπτικές τροχιές μονάχα γύρω από τον εαυτό τους, και όχι γύρω από εσένα. Σου φαίνεται απόλυτα λογικό, καθώς ο μόνος άνθρωπος για τον οποίον ενδιαφέρονται, όλοι οι υπόλοιποι, είναι μονάχα ο εαυτός τους.
Λίαν ανακουφιστικό το συναίσθημα τούτο. Δύνασαι πλέον να απολαμβάνεις αυτή την καλοστημένη χορογραφία, υπό άλλο πρίσμα. Δεν επιθυμείς πια να σταματήσει. Το μόνο που, όπως πρώτα, ακόμα επιθυμείς, είναι να βρεθείς κάπου απόμερα, κάπου απομονωμένα, κάπου ήσυχα, μόνος ή όχι, και να χορέψεις και συ. Να χορέψεις σαν να μη σε βλέπει κανένας...