Η ευτυχία, εξ ορισμού, δεν παρουσιάζει λογοτεχνικό
ενδιαφέρον. Σύμφωνα άλλωστε με το γαλλικό μοντέλο που τόσο με έλκει, η τραγωδία είναι αυτό που κυριαρχεί συνήθως και όχι το happy end. Από τη μιά βέβαια, αδυνατώ να πιστέψω ότι η ευτυχία είναι τόσο μονοδιάστατη και βαρετή, όμως, οι αρχετυπικά σκοτεινοί και ευάλωτοι ήρωες του Balzac, με τις 'ανθρώπινα' αληθινές μικρές τραγωδίες τους, φαντάζουν τόσο θελκτικοί. Σχεδόν δε θέλεις το παραμύθι, το αισιόδοξο τέλος.
Από την άλλη, επί έναν αιώνα, ολόκληρο το Παρίσι ταυτίστηκε με τους ήρωες του Hugo. Η δύναμη δραματικών ιστοριών και χαρακτήρων όρισε και διαμόρφωσε γενιές και κοινωνίες στο πέρασμα των χρόνων. Ακόμη και η πολυτάραχη και γεμάτη τραγικές στιγμές ζωή του, ασκούσε τόσο έντονη έλξη.
Μια ολόκληρη πόλη στο έλεος της πένας του!
Αλλά και στην αντίπερα όχθη, βλέπουμε έναν Dickens
να εγκαταλείπει τους ήρωές του μόλις αυτοί συναντήσουν την ευτυχία, για να ασχοληθεί με τους άλλους, τους τραγικούς, τους καταραμένους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου