Άραγε πως αισθάνονται οι παιδικές κούκλες μέσα στα σπίτια, στα οποία τις αναγκάζουμε να ζούνε; Που θα μας οδηγήσει η κτητικότητα η οποία μας διακατέχει;
Γίνονται ανήμπορα υποχείρια στις ορέξεις μας, τους αφαιρούμε το δικαίωμα της ατομικότητας, του ιδιωτικού ασύλου· αφαιρούμε βίαια ακόμα και την πρόσοψη, αφού πλέον δεν μας αρκεί η κλειδαρότρυπα. Απαιτούμε να ορίζουμε κάθε έκφανση της ζωής τους, ιδιωτική ή μη.
Αισθανόμαστε με τον τρόπο αυτό Θεοί. Δεν σκεφτόμαστε τις επιπτώσεις που έχουν οι πράξεις μας στους άλλους. Καταφέραμε επιτέλους να απομονώσουμε στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μας εκείνη τη φωνή, η οποία κάποτε μας έλεγε να μην κάνουμε στους άλλους ό,τι δεν θέλουμε να μας κάνουν. Αλλά δεν τολμάμε να σκεφτούμε πως θα ήταν η ζωή σε ένα αντίστοιχο περιβάλλον.
Γίνονται ανήμπορα υποχείρια στις ορέξεις μας, τους αφαιρούμε το δικαίωμα της ατομικότητας, του ιδιωτικού ασύλου· αφαιρούμε βίαια ακόμα και την πρόσοψη, αφού πλέον δεν μας αρκεί η κλειδαρότρυπα. Απαιτούμε να ορίζουμε κάθε έκφανση της ζωής τους, ιδιωτική ή μη.
Αισθανόμαστε με τον τρόπο αυτό Θεοί. Δεν σκεφτόμαστε τις επιπτώσεις που έχουν οι πράξεις μας στους άλλους. Καταφέραμε επιτέλους να απομονώσουμε στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μας εκείνη τη φωνή, η οποία κάποτε μας έλεγε να μην κάνουμε στους άλλους ό,τι δεν θέλουμε να μας κάνουν. Αλλά δεν τολμάμε να σκεφτούμε πως θα ήταν η ζωή σε ένα αντίστοιχο περιβάλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου