Hadestown

Κυριακή πρωί και όλα κυλούσαν σχετικά ήρεμα στην γραφική πόλη του Άδη. Όλα τριγύρω σκοτεινά, υγρά, θαμπά, όπως θα έπρεπε να είναι άλλωστε.
Επιτέλους είχε σταματήσει να αντηχεί εκείνη η λύρα. Τους συντρόφευε μερόνυχτα τώρα και πλέον θεωρούσαν ότι είχε δική της ψυχή. Ότι η λύρα ήταν που κλαίει σπαρακτικά, μερόνυχτα τώρα και όχι ο κάτοχός της. Και ας ήξεραν όλοι ότι ο Ορφέας βρισκόταν έξω από τα τείχη. Ποθούσε άλλωστε, τόσο πολύ την Ευρυδίκη...
Αυτός ο πόθος ήταν τελικά η ευχή και κατάρα του. Είχε καταφέρει να τους μεταπείσει, του είχε εν τέλει δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία. Δεν τα κατάφερε όμως...
Η ίδια η λαχτάρα του να τη ξαναδεί, θα ήταν ο λόγος που θα του στερούσε τελικά τη δυνατότητα να την έχει για πάντα μαζί του. Λαχτάρα, αδημονία, παρορμητικότητα, ενστικτώδεις αντιδράσεις. Αντιδράσεις που κοστίζουν.
Πλέον τριγυρνούσε έξω από τα τείχη του Άδη. Είχε πάρει απόφαση ότι δεν θα την αφήναν να φύγει. Και έφταιγε αυτός. Πλέον έπρεπε να βρει τρόπο να αφήσουν εκείνον να μείνει μαζί της...




Τότε ήταν που κατάλαβε! αυτός ήταν ο λόγος που είχανε χτίσει αυτά τα τείχη.
όχι για να κρατάνε αυτούς που είναι μέσα να μη φύγουν, αλλά για να μην μπορούν να εισέλθουν αυτοί που περίμεναν...